Deze week ben ik, Kryschja, aan de beurt. Als privé skilerares bij Skischule 3000 in Mayrhofen, ziet geen enkele week er voor mij hetzelfde uit. Bijna elke dag en elke twee uur krijg ik nieuwe leerlingen, van alle leeftijden én alle niveaus. Geloof me, zo maak je nog eens wat mee…!
Skiracer-to-be!
Het is zondag. De eerste dag van de zoveelste drukke week. Ik hoor net dat na de vier uur die ik vandaag al gewerkt heb, ik nóg twee uurtjes les ga geven. Vrij normaal eigenlijk voor mij, een dag van zes uur. Maar vandaag ben ik er stiekem wel een beetje klaar mee. In de ochtend stond ik twee uur lang op het beginnersweitje en daarna twee uur lang op de meest simpele blauwe piste ooit. Maar ik heb geluk: mijn volgende leerling is een lieve jonge meid, Coco, 8 jaar oud en momenteel hard aan het trainen om de beste ski-racer van Nederland te worden! HOE GAAF IS DAT?!
Niet wetend wat ik kan verwachten, bespreek ik met haar vader wat Coco kan, en waar ze kan skiën. ‘’Ze kan prima zwarte pistes af hoor. Ik wil vooral dat je haar kilometers laat maken vandaag. Gewoon knallen!’’. Nou, zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later knallen Coco en ik samen heel Mayrhofen door. Van de Schafkopf door naar de Rastkogel. Daar een paar rondjes en voor we het weten is de tijd alweer om. Coco blij, papa blij. En hee, ook ik ben blij!
Vrije dag
Op woensdag ben ik vrij deze week. Terwijl ik eigenlijk het plan had om uit te slapen en bij te komen van alle feestjes van de afgelopen dagen, word ik om 7.30 uur wakker gebeld door een vriend: ‘’Krysch, het is heerlijk boven! You gotta come skiing!’’. Wonderbaarlijk genoeg laat ik me overhalen en sta ik binnen een paar seconden naast mijn bed. Een klein uurtje later zit ik al in de eerste stoeltjeslift. Heerlijk! Het zonnetje schijnt, de sneeuw is goed, het is niet te warm. Een kwestie van volop genieten dus.
Ik heb het plan om vandaag mijn carve-techniek te perfectioneren. Eerst maar eens op de blauwe piste, de Tappen, aan de slag om vervolgens door te gaan naar rood. Terwijl ik vijf minuten met de sleeplift omhoog ga en in één minuut naar beneden knal, krijg ik hier en daar wat tips en complimenten van collega’s. Het blijft toch grappig: complimenten krijgen van de collega’s die je niet herkennen als je incognito op de piste verschijnt! 🙂
Nog meer geluk!
Het is zaterdag maar slecht weer. Ik moet werken terwijl de meeste mensen vrij zijn. Niet heel dramatisch gezien je door de mist toch geen hand voor ogen kunt zien. Als ik aankom bij onze meetingpoint staat mijn baas al op me te wachten: ‘’Servus Kryschja! Heute machst du Ski Guiding mit zwei Russen!’’. Gezien de paar Russen die ik les heb gegeven in mijn ski-leraren-carrière, vraag ik me af wat ik met deze mensen moet gaan beginnen… Weer alleen maar blauwe pistes skiën om het gebied te laten zien? Dus daar ga ik weer, even kletsen met mijn leerlingen. ‘’We are okay skiers’’, vertellen ze me. ‘’We can ski blue and red runs, and black ones if they aren’t too steep’’. Oké, denk ik, we gaan het zien!
Op de eerste piste zie ik al genoeg: dit zijn geen ‘’okay’’ skiers, deze twee zijn goed..! Dus ook met mijn Russische gasten race ik het hele gebied door en houden we zelfs nog even een photo-shoot bovenaan de Rastkogel. Tevens kreeg ik de vraag gesteld of ik het a.u.b. wou zeggen als ik iets zag dat ze moesten verbeteren. Nou, dat was niet nodig hoor! Netjes door de knieën, schenen lekker tegen de schoenen aangedrukt, heupjes gebogen en ook de handen waren netjes naar voren. Een correcte Alpines Fahrverhalten was het resultaat.
Gelukkig was ik de dag ervoor druk in de weer geweest met de blog van Matthijs over racetechnieken, waar ik helemaal enthousiast over was. Gezien ik hier zelf graag mee aan de slag wou, leek dit mij de uitgelezen kans! Zo goed en duidelijk als mogelijk vertel ik mijn twee Russische vrienden over het binnenbeen optrekken en het buitenbeen strekken, etcetera. En daar gaan we, de Unterbergalm af. Nog nooit heb ik zulke blije koppen gezien na een rondje carven. En eerlijk? Zelf vond ik ‘m ook wel erg lekker!
Alleen maar gelachen!
Echter, geluk zit ‘m niet alleen in snelheid. Geluk zit ‘m ook in de mensen die je les mag geven. Na flink wat afwisselende lessen ga ik op zondag van racen naar stilstaan op het oefenweitje. Hoewel ik eigenlijk samen met één collega een groep van 12 mensen zou temmen, blijken er twee te zijn die er werkelijk niks van bakten. Daar heb ik m’n magic maar even op losgelaten. Samen met deze twee supergezellige Britten lig ik twee ochtenden vier uur lang helemaal in een deuk. Hier en daar zijn er wat ongelukjes van tegen palen aan skiën tot tegen de skilerares aan skiën. Vervolgens zet ik drie stokken uit om de bochtjes te oefenen, met de deal dat voor elke stok die omver wordt geskied, ik één biertje krijg. Dat wordt een gezellige zondagavond, maar ook een vréselijk zware maandagochtend…
